Nu de meeste vluchtelingen Europa binnenkomen via Griekenland, lijkt Lampedusa een beetje vergeten als deur naar Europa. Toch komen er bijna dagelijks mensen aan op het piepkleine eilandje in de Middellandse Zee. Het afgelopen half jaar ben ik er twee keer geweest.
Als ik aankom op het vliegveld staat Paola me al op te wachten. Paola runt, samen met haar man Carmelo, het leukste Bed&Breakfast van Lampedusa. Hun met boeken volgestampte huis staat op de Cala Pisana, de oostpunt van het eiland. Vanuit de woonkamer stap je zo het strand op, waar het bijna het hele jaar goed toeven is. Ze geeft me twee zoenen en helpt me de spullen inladen. Nog geen drie minuten later zitten we aan de thee in hun woonkamer, Carmelo hangt in zijn korte sportbroek voor de TV. Een activiteit die hij lang vol kan houden, zo’n beetje de hele dag. Om het stel heen drentelt een oude hond en een stuk of wat katten.
De reden voor mijn bezoek aan Lampedusa is nu eens niet het zoveelste verhaal over vluchtelingen, maar een historische documentaire over het eiland zelf. Want van privé bezit van de familie Tommaso di Lampedusa, waarvan Giuseppe het beroemde boek ‘De Tijgerkat’ schreef, tot vergeten onderdeel van het Koninkrijk Italië met massa EMIGRATIE tot gevolg. Veel Lampedusanen vertrokken vanaf de eenwording van Italië in 1861 naar de overkant van de Middellandse Zee, ze namen een boot en legden aan in Tunesië om zich daar te vestigen. Geen douane, marine of Frontex die ze ook maar iets in de weg legde.
Via Paola, een soort wandelende encyclopedie van Lampedusa, krijg ik suggesties en telefoonnummers. Zonder haar was de productietijd oneindig veel langer geweest. Het resultaat: de hieronder te beluisteren documentaire, gemaakt voor VPRO’s OVT.
http://m.radio1.nl/item/332203-Het-Spoor-Terug,-Lampedusa,-een-eiland-in-de-frontlinie.html
vitaromana 