Napels zien en dan sterven

Een paar weken terug moest ik er weer heen voor een radioverhaal voor de VPRO en voor een artikel in de Nieuwe Revu, Napels, de onbetwiste hoofdstad van Zuid Italie. Gevaarlijk (volgens sommigen), prachtig (volgens anderen), levendig (volgens iedereen) en zeker nooit saai (volgens mij). Eén van mijn favoriete Italiaanse steden, maar slechts in kleine doses, want drie dagen herrie, drukte en stank is meer dan genoeg. 

Vanuit Rome is het slechts anderhalf uur met de (hoge snelheids-) trein, maar het is een andere wereld. Napels, volgens Noord-Italianen de noordelijkste stad van Noord-Afrika volgens de Napolitanen zelf de allermooiste stad ter wereld aan de allermooiste baai ter wereld. Zelf neig ik de Napolitanen gelijk te geven, Napels is een feest.

De beste pizza en de lekkerste koffie van de wereld, veel meer heeft een mens niet nodig. De slechte naam door het vuilnis en de aanwezigheid van de camorra, daarover halen de Napolitanen hun schouders op. ‘Ach, het is hier niet gevaarlijker dan in Amsterdam.’

Toch kan ik de afkeurende blikken richting mijn fotocamera niet negeren en ook de agressief nieuwsgierige vraag: ‘wat kom je hier doen?’, maakt het verblijf in Forcella, een beruchte volkswijk in het centrum van de stad, niet altijd even aangenaam.

Aan de pizza in de beste pizzeria van de stad, Da Matteo in de Via Tribunali, met de TV op tien, want Napoli speelt in de Europa League, is het leven weer goed.

Tot het tegendoelpunt van VillaReal.. Napoli kan naar huis en de Napolitanen ook.

Teleurgesteld maar met opgeheven hoofd.

Lees hier het artikel in Nieuwe Revu:

Napels Nieuwe Revu

En hier de reportage die ik voor de VPRO maakte:

http://www.radio1.nl/item/354546-Napolitaanse-maffia-bedreigt-redacties.html

Calcetto

Vaak komt de mail al op zondag, of ik donderdagavond wil voetballen. Vijf tegen vijf of, als we met genoeg zijn, acht tegen acht. Om zeker te zijn van een plekje, reageer ik per ommegaande.

Zo op het eerste gezicht valt het niet zo op maar Rome is bezaaid met voetbalveldjes. Als je ‘s avonds over de stad vliegt dan zie je overal, vooral langs de Tiber, helverlichte groene vierkantjes. Elke avond dromen tienduizenden Romeinen voor een uurtje dat ze Francesco Totti zijn, wij dromen dus op donderdagavond. Een bont, en imiddels aardig dikbuikig, gezelschap van buitenlandse journalisten, filmregisseurs, scriptschrijvers en de zoon van Ennio Morricone (echt waar, ook al kan hij niet voetballen…) verzamelt zich dan voor de belangrijkste avond van de week: voetbalavond. De aanwezige spelers worden eerlijk over twee teams verdeeld, een met en een zonder oranje hesjes. Een uur lang, soms langer als de Bengaleze terreinknecht even niet oplet, wordt er voor elke bal gevochten en soms ook flink gebikkeld. Maar eigenlijk is dat voetbal maar bijzaak, hoe bloedfanatiek we ook zijn, het belangrijkste komt erna: De Pizza (met hoofdletter). Daarin nemen de Italianen (altijd..) het voortouw, want zij weten namelijk waar je beste pizza van de stad kan (mag..) eten. En die keuze is beperkt, heel beperkt. Het zijn namelijk slechts drie pizzeria’s waar je, volgens mijn Romeinse vrienden, een fatsoenlijke pizza kan eten en, ook niet onbelangrijk, waar je op een door de weekse avond om half 1 nog terecht kan: Remo in Testaccio, Da Baffetto in het centrum en Ai Marmi (maar zo heet hij niet echt) in Trastevere. Dus na het douchen (en, voor Italianen, het fohnen) stappen we op onze scooters richting, meestal, Remo. Een kleine, lawaaige pizzeria in het hart van Testaccio, volkswijk bij uitstek. Ook na middernacht nog stampvol. Door de humeurige, in Lazio Roma trainingspak gehulde, ober worden we naar een tafel verwezen. ‘Daar in de hoek.’ Zonder ons aan te kijken gooit hij de papieren tafelkleden (‘zelf uitvouwen, alsjeblieft’) en het bestek op tafel. ‘Vijf bier,’ kunnen we nog net roepen. Op een formuliertje moeten we invullen welke pizza we willen. Allemaal een beetje rauwdouwerig Romeins, maar de sfeer is ongedwongen en, eigenlijk, best gezellig. Aan tafel wordt de wedstrijd uitgebreid geanalyseerd, Voetbal International TV is er niets bij, het bier vloeit rijkelijk en de flinterdunne, knapperige pizza is inderdaad een van de beste van de stad. Was het maar weer donderdag.

Als jullie na het lezen over voetbal in Rome ook weleens een tour langs de sportieve highlights van de stad wil maken. Dan kan dat hier.